Ciekawe  rasy  bydła

 

Szkocka rasa wyżynna jest starą szkocką rasą bydła, cechującą się długimi rogami i kudłatą sierścią. Rasa została wyhodowana w północnej Szkocji. Do Australii i Ameryki Północnej trafiła na początku XIX wieku. Powstała w wyniku krzyżówki dwóch ras, czarnej i rudej. 

 

Texas longhornPotomkowie rasy Texas Longhorn pochodzą od bydła przywiezionego przez hiszpańskich osadników, przypływających do "nowego świata" już od roku 1493. Również po roku 1623 koloniści z Anglii przywozili do Ameryki Północnej swoje bydło, które miało również wpływ na powstanie rasy Texas Longhorn. Z obu tych grup zwierząt korzystali Indianie w celu hodowli własnych stad. Przez długie lata zwierzęta te krzyżowały się ze sobą, wnikały i przystosowały się do nowego środowiska, często bez udziału człowieka. W 1890 roku departament rolnictwa USA oceniał populację bydła w tym kraju na około 60 milionów sztuk, w tym większość posiadała geny rasy Texas Longhorn. Na początku 20 wieku dostępne były w USA rasy takie jak Angus, Hereford i Shorthorn. Do budowania stad czystorasowych tych zwierząt jako materiał wyjściowy posłużyło bydło Longhorn. 
Pierwotnie do oświetlania domów używano świec, w których głównym składnikiem był łój pozyskiwany z bydła. Jednak Texas Longhorn ze względu na niską zawartość tłuszczu w ciele odchodził w zapomnienie. Potrzebne były także zwierzęta które szybciej nabierały masy. W 1927 roku zaczęto ratować ostatnie sztuki Texas Longhorn w celu zachowania rasy. Obecnie wiele stad istnieje w Texasie, w miejscu uznawanym za kolebkę tej rasy.                                   CharolaiseCharolaise                             beligijska biało-błenkitna           pierwsze próby poprawy jakości pogłowia bydła w Belgii miały miejsce w roku 1841. Z inicjatywy rządu sprowadzono z Anglii pierwsze stada bydła rasy shorthorn, nazywane, także zamiennie durham. Rezultaty krzyżowania shorthornów z lokalnym bydłem w Belgii zawiodły oczekiwania większości rzeźników i z tego powodu rasa ta popadła w niełaskę aż do końca XIX wieku. Zwierzęta te były zbyt otłuszczone, produkowały mało mleka. Shorthorny pozostawiły jednak po sobie ślady. Dzisiejsze bydło belgian blue posiada gen dereszowatej maści, który osobnikom homozygotycznym daje białe, a heterozygotycznym niebieskie umaszczenie.
Ważnym wydarzeniem w historii rasy było pozyskanie (1 lutego 1956 roku) do Centrum Inseminacji w Loncin (prowincja Liege) buhaja Gedeon du Vieux–Chateau de Maurenne. Buhaj ten odznaczał się bardzo dobrym umięśnieniem, o wyraźnej hipertrofii mięśni. Jest on nazywany ojcem rasy belgijska biało-błękitna. Użycie na szeroką skalę buhaja Gedeon do inseminacji umożliwiło rozpowszechnienie genu hipertrofii mięśni w dużej części populacji i pojawienie się cechy podwójnego umięśnienia. Nieświadomie zaczęto faworyzować zwierzęta posiadające gen hipertrofii mięśni, w pierwszej kolejności w stosunku do buhajów, następnie także u osobników żeńskich.
Rasa belgijska biało-błękitna charakteryzuje się duża zdolnością przystosowawcza do różnych warunków klimatycznych (stąd też duża rozciągłość geograficzna występowania). Zwierzęta tej rasy wykazują dobre wykorzystanie paszy przy obfitym żywieniu. Odznaczają się łagodnym temperamentem. Ponieważ rasa wywodzi się od bydła o dwukierunkowej użytkowości mleczność matek jest bardzo wysoka, co gwarantuje doskonałe wyniki odchowu cieląt.
Masa ciała buhajów wynosi 1100-1200 kg, przy wysokości w kłębie 150 cm, krów zaś w granicach 700-900 kg i wzroście wynoszącym 138-145 cm. Cechą charakterystyczną budowy ciała jest wybitne umięśnienie z wyraźnie zaznaczoną hipertrofią mięśni. Szczególnie dobrze rozwinięta jest partia karku i grzbietu oraz zadnia część z cechą podwójnej pośladkowości (co ma pewien wpływ na trudność porodów). Przy potężnym umięśnieniu rasa BB cechuje się delikatnym kośćcem i szlachetną głową. Dodatkowym wyróżnikiem jest cienka skóra.
Umaszczenie od białego poprzez błękitne (stąd pochodzenie nazwy rasy) do całkowicie czarnego oraz kombinacje tych barw, bardzo często występuje umaszczenie czarno-białe.
Jest to rasa późno dojrzewająca. Pierwsze wycielenia mają miejsce w 32 miesiącu życia. Masa cieląt przy urodzeniu wynosi: dla buhajków 48 kg a dla cieliczek 44 kg. Konsekwencją tego są trudne porody (dominuje zabieg cesarskiego cięcia).
Wydajność rzeźna buhajków wynosi ponad 67 %, a krów ok. 63 %. Tusze BB w klasyfikacji EUROP uzyskują najwyższe oceny. Mięso odznacza się bardzo małą zawartością tłuszczu, wysoką jakością i dużą przydatnością kulinarną.
Buhaje rasy belgijska biało-błękitna są powszechnie używane do krzyżowania z krowami innych ras mięsnych i mlecznych. Popularność rasy rośnie, ponieważ zwierzęta mieszańcowe uzyskiwane z takich krzyżowań doskonale rosną, osiągają lepszą wydajność rzeźną i lepiej wykorzystują paszę. Tusze takich zwierząt są mniej otłuszczone, przez co chętniej wybierane przez konsumentów. Dla przykładu, w USA, od mieszańców angus/hereford x belgian blue uzyskuje się o 31,2 kg mięsa więcej i o 25,1 kg mniej tłuszczu niż od zwierząt czysto rasowych angus i hereford.  welsch black   Kolebką rasy są górzyste i podgórskie rejony Walii o surowym klimacie. Początkowo istniały dwie odmiany regionalne: jedna, niewielkich rozmiarów, o zwartej budowie w północnej Walii i druga, nieco większa na południu kraju. W wyniku trwającej ponad 90 lat pracy hodowlanej doszło w roku 1904 do skonsolidowania rasy, początkowo w typie mięsno-mlecznym. Konsekwentna selekcja doprowadziła do uzyskania zwierząt o optymalnych rozmiarach ciała, użytkowanych obecnie wyłącznie w kierunku mięsnym. Księgę hodowlaną rasy założono w 1873 r.
Welsh black to bydło co najmniej średniego kalibru; krowy osiągają 130-132 cm wysokości w kłębie i masę ciała rzędu 600-700 kg, zaś dojrzałe buhaje osiągają masę ciała 900-1000 kg, przy wysokości w kłębie 140-142 cm. Są to zwierzęta o jednolitym czarnym umaszczeniu, przeważnie rogate. Średniej wielkości głowa, krótka i szeroka szyja oraz głęboki, prawidłowo uformowany tułów, osadzony na krótkich nogach, tworzą sylwetkę charakterystyczną dla typu mięsnego.
Welsh black to rasa wcześnie lub średnio-wcześnie dojrzewająca, charakteryzująca się dobrą płodnością, zadowalającą przeżywalnością i długowiecznością. Wycielenia są z reguły łatwe, a krowy łagodne, troskliwe i opiekuńcze. Wykazują bardzo dobrą mleczność, jak na krowy typu mięsnego, stąd coraz częściej używane są także jako krowy „mamki” w stadach bydła mięsnego innych ras.
Wydajność rzeźna wynosi 55-57%. Bydło hodowane jest zarówno w czystości rasy, jak i wykorzystywane do krzyżowania z innymi rasami mięsnymi. Uzyskane mieszańce opasowe odznaczają się zazwyczaj lepszą wydajnością rzeźną i składem tkankowym tuszy, ale w porównaniu z mieszańcami innych ras mięsnych, mają niższą masę końcową i wyższe zużycie paszy na 1 kg przyrostu.
Istotnymi walorami bydła welsh black, tak typowymi dla brytyjskich ras mięsnych, są małe wymagania pokarmowe i związana z tym przydatność do ekstensywnego systemu utrzymania oraz łatwość przystosowania się do trudnych warunków klimatycznych; okres zimy zwierzęta przetrzymują w prowizorycznych pomieszczeniach, takich jak szopy i szałasy, stąd hodowla tego bydła może być szczególnie zalecana w rejonach górskich i podgórskich.
Mimo, że bydło welsh black nie jest tak licznie reprezentowane na świecie, jak hereford czy angus, to wspomniane walory rasy zostały dostrzeżone m. in. w takich krajach, jak USA, Kanada, Niemcy, Nowa Zelandia, Indie, czy kraje Ameryki Południowej, gdzie w oparciu o importowane z Wielkiej Brytanii od połowy lat 70. ubiegłego stulecia zwierzęta zarodowe zapoczątkowano hodowlę bydła  welsh  black.            Marchigiana

Jej kolebką jest region Marches w środkowo-wschodniej części Płw. Apenińskiego między Ankoną i Perugią; występuje również w Kampanii (okolice Neapolu) i na Sycylii. Początkowo używana jako bydło robocze, poczynając od końca XIX wieku była krzyżowana najpierw z rasą chianina, a później z rasą romagnola w celu poprawy cech mięsnych. W wyniku intensywnej pracy hodowlanej poprawiono umięśnienie, szczególnie zadu.
W roku 1933 podjęto decyzję o zaprzestaniu jakiegokolwiek krzyżowania i prowadzeniu selekcji w obrębie rasy w kierunku poprawy budowy ciała i mięsności. Księgi hodowlane dla tej rasy założone zostały w roku 1931, a ich prowadzenie powierzono regionalnym departamentom rolniczym.
Jest to rasa dużego kalibru. Krowy ważą 700 – 900 kg, a dorosłe buhaje osiągają masę ciała 1200 kg i więcej. Wysokość w kłębie buhajów 145-150 cm, krów 138-145 cm. Zwierzęta mają białą, krótką i gładką okrywę włosową z możliwością szarych podbarwień u samców, czarną pigmentację skóry i czarną śluzawicę. Głowa jest lekka z krótkimi rogami, tułów długi i cylindryczny z optymalnie rozwiniętym umięśnieniem szczególnie w okolicach pośladków i podudzi. Rogi średniej wielkości, czarne na końcu.
Rasa marchigiana należy do ras późno dojrzewających. Średni wiek pierwszego ocielenia wynosi ok. 31 miesięcy. Średni okres międzyocieleniowy wynosi ok. 14 miesięcy. Krowy cielą się łatwo mimo dużej masy cieląt – około 40 kg. Marchigiana charakteryzuje się wysokim potencjałem wzrostu. Średnie dzienne przyrosty wahają się w granicach 1100 – 1300 g, a wydajność rzeźna przekracza 60 %. Wołowina odznacza się wyraźną marmurkowatością.
W roku 1993 zaobserwowano w populacji tej rasy kilkanaście osobników charakteryzujących się hipertrofią mięśni. Doceniając ogromne znaczenie tej cechy dla dalszego doskonalenia rasy podjęto natychmiast prace zmierzające do jej utrwalenia i wytworzenia linii Marchigiana 2M charakteryzującej się tzw. dwupośladkowością. Pierwszym zidentyfikowanym nosicielem tej cechy był buhaj Caronte, który został przeznaczony do sztucznego unasieniania z jednym z najwyższych dla rasy indeksem selekcyjnym. Produkcję i sprzedaż jego nasienia dla potrzeb kojarzeń rozpoczęto w 1996 roku, a ocena pierwszej grupy potomstwa była pozytywna, zarówno w zakresie przebiegu wycieleń, jak i stopnia umięśnienia. W tym samym czasie rozpoczęto także produkcję embrionów od krów z hipertrofią mięśni używając nasienia buhaja Caronte.
Walory hodowlane rasy marchigiana dostrzeżono w krajach pozaeuropejskich a liczne pogłowie tego bydła znajduje się w Ameryce Łacińskiej i Południowej oraz Republice Południowej Afryki, doskonale znosząc panujące tam warunki klimatyczne.

                                               smiental                                            to bydło posiadające rogi, chociaż w USA udało się wyselekcjonować linie bezrożne. Jest to duże bydło, które może być utrzymywane w dwóch celach: pozyskiwanie mleka oraz mięsa. Krowy mają od 135 do 150 cm w kłębie i ważą od 700 do 900 kg. Buhaje mają od 150 do 160 cm w kłębie i ważą do 1300 kg. Bydło tej rasy znane jest ze spokojnego charakteru, dużej mleczności oraz umięśnionego ciała. Do tego dochodzi mocna budowa i masywne kości. Dojrzałość płciowa jest osiągana dosyć wcześnie jak na tak dużą rasę, cielęta przy matkach szybko przyrastają ze względu na dużą mleczność matek. Dorze zarządzane stada mleczne tej rasy osiągają wydajność przekraczającą 7000 kg mleka w laktacji. Masa cieląt przy wycieleniu potrafi być znaczna, co może powodować problemy przy części porodów. Długowieczność, dobra płodność i odporność sprawia, że bydło rasy Simental jest bardzo popularne.                                                                                                                                                                                                                                                                                    charolise Bydło Charolaise jest największą rozmiarowo rasą francuską. Krowy ważą od 750 do 950 kg, wysokość w kłębie wynosi 140 cm. Dorosłe buhaje osiągają wagę pomiędzy 1000 a 1400 kg, wysokość w kłębie wynosi 150 cm. Najcięższe sztuki osiągają wagę ponad 1500 kg. Bydło to posiada masywny kościec, cielęta rodzą się z wagą 40 - 45 kg. Przy nieodpowiednim żywieniu przedporodowym mogą rodzić się cielęta przekraczające 60 kg masy ciała. Duże cielęta są odpowiedzialne za trudne porody, które w tej rasie często występują. Bydło Charolaise późno dojrzewa, płodność jest niższa niż u innych ras. Jako zalety można podać zdolność do szybkich przyrostów oraz do uzyskiwania wybitnego umięśnienia. Nie ma ryzyka zbytniego przetłuszczenia tuszy. Zwierzęta powinny być karmione intensywnie. Na okres zimy Charolaise nabiera gęstszą okrywę włosową, w naszym klimacie w ciężkich warunkach zimowych zwierzęta te powinny być utrzymywane w oborach. Należy dodać, że bydło Charolaise ma spokojny temperament, jest tym samym łatwe w obsłudze. Stada powinny być prowadzone przez osoby posiadające doświadczenie, przy złym zarządzaniu można stracić 50 % cieląt z powodu ciężkich   porodówbydło normandzkie to rasa typu                                                                                          mięsnego, z naciskiem na pierwszy kierunek użytkowania. Byki i krowy o dużych gabarytach i charakterystycznym, cętkowanym umaszczeniu są malowniczą ozdobą francuskich pastwisk – stanowią wręcz atrakcję turystyczną, w innych krajach spotyka się je bowiem niezwykle rzadko.

Pochodzenie

Bydło normandzkie wywodzi się z Francji, gdzie jego przodkowie zostali przywiezieni najprawdopodobniej przez Wikingów. W innych źródłach można znaleźć informacje na temat starych francuskich ras lokalnych: cotentine, augeronne i cauchoise, które, krzyżowane z pochodzącymi z Anglii shorthornami, miały dać początek rasie normandzkiej. Pierwsze księgi hodowlane normandów powstały pod koniec drugiej połowy XIX w., a w latach 50. XX w. rasa ta stanowiła ¼  pogłowia bydła we Francji. Obecnie liczebność jej przedstawicieli spada – najliczniejsze stada utrzymuje się w Normandii, Bretanii oraz na terenach na północ od Loary, gdzie panuje łagodny, ciepły klimat i bydło przebywa na pastwiskach przez cały rok. Poza Francją rasa normandzka ma znaczenie marginalne.

Pokrój

Normandy łatwo rozpoznać po szerokich głowach z załamaniem między czołem a częścią nosową czaszki (tzw. camp de poing) a przede wszystkim – po nietypowym, często trójkolorowym umaszczeniu. Głowa czystorasowego zwierzęcia jest zawsze biała, nakrapiana brązowo, z szerokimi obwódkami wokół oczu i śluzawicy. Również tułów oraz nogi są białe i pokryte nieregularnymi, często rozległymi plamami w kolorach od jasnego do bardzo ciemnego brązu. Krowy osiągają 135-145 cm wysokości w kłębie i wagę 700-800 kg, byki zaś – 150-160 cm wysokości przy masie 1000-1300 kg. Sylwetka bydła normandzkiego jest masywna, z szeroką i głęboką klatką piersiową, która u byka może osiągnąć obwód 257 cm.

Płodność i rozród

Bydło normandzkie dojrzewa późno – krowy cielą się po raz pierwszy w wieku 33 miesięcy. Cielęta rodzą się duże – cieliczki ważą zazwyczaj 40 kg, buhajki natomiast 44 kg. Okres między wycieleniami trwa 378 dni.

Wydajność

Buhajki opasowe osiągają bardzo dobre przyrosty dobowe, wynoszące nawet 1300 g. Roczne samce ważą 500-550 kg. Średnia wydajność rzeźna bydła normandzkiego kształtuje się na poziomie 57%, a wydajność mleczna krów została w 2008 r. oszacowana na 6200 kg. Dzięki dobrej mleczności i wysokiej jakości mleka (4,4% tłuszczu i 3,6% białka) normandy doskonale sprawdzają się w roli mamek – jedna krowa może wykarmić do 3 cieląt.

               Aby uzyskać wjęcej kliknij   tutaj           Źródła-Wikipedia  Rynek  rolny   Lista ras